Ottobre 2011

[1] Locutus est mecum amicus tuus bonae indolis, in quo quantum esset animi, quantum ingenii, quantum iam etiam profectus, sermo primus ostendit. Dedit nobis gustum, ad quem respondebit; non enim ex praeparato locutus est, sed subito deprehensus. Ubi se colligebat, verecundiam, bonum in adulescente signum, vix potuit excutere; adeo illi ex alto suffusus est rubor.

[1] Sic est, non muto sentenziam: Fuge multitudinem, fuge paucitatem, fuge etiam unum; non habeo cum quo te velim communicatum. Et vide quod iudicium meum habeas: audeo credere te tibi. Crates ut aiunt, auditor huius ipsius Stilbonis cuium feci mentionem priori epistula, cum vidisset adulescentulum ambulantem secreto, interrogavit quid faceret illic solus. Inquit «Loquor mecum».